«Για να γεννούνε τα σκοτάδια λάμψη...»

Γράφει η Ελένη Ανδριοπούλου*

Εδώ και κάμποσο καιρό έχω την τιμή να λαμβάνω το εφημεριδάκι του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας των φυλακών Λάρισας… Φροντίζει γι αυτό ο κρατούμενος Τόλης Γιατζογλίδης και νιώθω την ανάγκη να τον ευχαριστήσω και δημόσια για αυτό. Μέσα από αυτό το εφημεριδάκι λοιπόν, μπόρεσα να διαβάσω και να νιώσω την ανάγκη των κρατουμένων να ξεφύγουν από το γκρίζο τοπίο της φυλακής και να ασχοληθούν με κάτι παραπάνω… Κάτι που θα τους επιτρέψει να «αποδράσουν» για λίγο από τα μουντά κελιά τους, αλλά και κυρίως, να θυμηθούν ότι για όποιον λόγο κι αν βρίσκονται εκει, παραμένουν άνθρωποι με όνειρα και με ακόμα νωπή την ελπίδα ότι δικαιούνται μιά δεύτερη ευκαιρία που θα τους ανοίξει το δρόμο μια μέρα για καταφέρουν να βγουν από τη δική τους, προσωπική φυλακή. Γιατί τα πιο απόρθητα κελιά, είναι αυτά που μόνοι χτίζουμε οι άνθρωποι γύρω από τον εαυτό μας…

Αξιέπαινη προσπάθεια, δίχως άλλο. Η αγωνία του Διευθυντή του σχολείου κ. Άρη Βαλασσόπουλου για να μπορέσει να βρει τις διόδους που θα ενώσουν τους δυο παράλληλους κόσμους, αποτυπωμένη πάντα στην πρώτη σελίδα. Και διαβάζοντας αυτή την αγωνία, ήρθε στη σκέψη μου ολη η προσπάθεια που κάνουμε χρόνια τώρα ως Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων από την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, το Βόλο, τη Λάρισα, και τελευταία την Κέρκυρα, αλλά και αλλού. Γιατι μπορεί ως άνθρωποι της Πρωτοβουλίας να έχουμε κύριο στόχο μας την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των ανθρώπων μέσα στα κελιά και τα κρατητήρια, δικαιώματα που παραβιάζονται βάναυσα και κατ εξακολούθηση, εάν όμως δεν προσπαθήσουμε να προτάξουμε την έννοια του αληθινού «σωφρονισμού» -οσο κι αν με ξενίζει η λέξη-, εάν δεν ψάξουμε και οι ίδιοι να βρούμε τους δρόμους που οδηγούν από το σκοτάδι της φυλακής στο φως της ελευθερίας, νομίζω πως το λιγότερο, θα είμαστε ανεπαρκείς…

Έτσι γεννήθηκε η ιδέα η Πρωτοβουλία της Κέρκυρας να προσπαθήσει να κινήσει τα νήματα που απαρτίζουν τον κρατικό μηχανισμό, ώστε να καταφέρουμε να «χτίσουμε» ένα σχολείο μέσα στη φυλακή του νησιού. Οι πρώτες μας σκέψεις, μάλλον αποθαρρυντικές: Η φυλακή της Κέρκυρας φημίζεται εδώ και πολλά χρόνια για τον απομονωτισμό και την σκληρότητα της και επι το πλείστο φιλοξενεί κρατούμενους που έχουν διαπράξει «βαριά» εγκλήματα. Γεγονός που από μόνο του δεν αποπνέει ελπίδες οτι, πιθανά, πολλοί από αυτούς με λίγη βοήθεια θα μπορούσαν να ξαναβρούν το δρόμο τους. Παρόλα αυτά, έστω και με τον φόβο πως πιθανότατα θα αποκαρδιωθούμε, κλείσαμε το ραντεβού με τον Διευθυντή της φυλακής. Τον γνωρίζαμε τον κ. Θώμο από προηγούμενη επίσκεψή μας στο Σωφρονιστικό Κατάστημα και ετσι δεν δυσκολευτήκαμε. Αυτό που αποτέλεσε την ευχάριστη έκπληξη για μας όμως, ηταν η εξ αρχής θετική του στάση απέναντι στην όλη ιδέα. Κακοπροαίρετη καθώς είμαι απέναντι σε κάθε τι συστημικό, θα μπορούσα να σκεφτώ πως είναι για αυτόν ενας τρόπος προβολής, απόκτησης μορίων για κάποια προαγωγή ισως, η ακόμα και ενας τρόπος ελέγχου των κρατουμένων – αφού το να δίνεις διέξοδα σε ανθρώπους έγκλειστους επι 24ωρου βάσεως βοηθά στο να διατηρείς μια «ήσυχη» φυλακή. Υπάρχει όμως και μια άλλη πλευρά πιο φωτεινή: Αυτή που λεει πως μπορεί τελικά, ακόμα και οι Διευθύνοντες αυτού του σάπιου σωφρονιστικού συστήματος,η για να μη φανώ και τρελά αισιόδοξη, έστω, ορισμένοι εξ αυτών, κάπου μέσα τους να παραμένουν άνθρωποι και να μπορούν με ευκολία να αντιληφθούν πως μέσω της εκπαίδευσης έγκλειστων ενηλίκων, μπορούμε να μιλήσουμε για ουσιαστική προσπάθεια «σωφρονισμού», ως αντίβαρο και απάντηση στην περιθωριοποίηση και τον κοινωνικό αποκλεισμό.

Το όλο εγχείρημα είναι ακόμα στην αρχή. Με την θετική στάση όμως του Δ\ντη και τις απαραίτητες ενέργειες εκ μέρους του, την πολύτιμη βοήθεια του Αρη Βαλασσόπουλου και την προσπάθεια τη δική μας να εμπλουτιστεί το concept αυτό (που ούτως ή άλλως θα δημιουργήσει κάποιες θέσεις εργασίας είτε μόνιμων, είτε ωρομίσθιων) τόσο με εθελοντικά μαθήματα (στο ΣΔΕ Λάρισας μέχρι και Κοινωνική Πολιτική διδάσκεται...), όσο και με δημιουργική απασχόληση (εθελοντές που θα δεχτούν να διδάξουν φωτογραφία, ζωγραφική, ξυλογλυπτική, μαθήματα σκάκι, χορού κλπ), ελπίζουμε να τα καταφέρουμε. Και ελπίζουμε αυτό να αποτελέσει ένα παράδειγμα προς μίμηση σε κάθε σκοτεινή γωνιά της χώρας,όπου υπάρχουν φυλακές. Και η προσπάθεια αυτή να επεκταθεί όχι μόνο στο ΣΔΕ, αλλά και σε μαθήματα επαγγελματικής κατάρτισης ακόμα, που θα δίνουν ένα όπλο στα χέρια του αποφυλακισμένου πλέον κρατούμενου ώστε να σταθεί στα πόδια του, να γυρίσει σελίδα στη ζωή του και να μπορέσει να εξελιχθεί σε ένα δημιουργικό, θετικά σκεπτόμενο και παραγωγικό μέλος αυτής, της τόσο αμφιλεγούμενης κοινωνίας μας. Μπορεί όχι όλα μαζί. Μπορεί ένα- ένα να τα κατακτάμε με τη βοήθεια και τη συμμετοχή και άλλων πολιτών που θα θελήσουν να σταθούν πλάι μας και να γίνουν αρωγοί στην όλη προσπάθεια. Όμως εμείς για τούτο θα παλέψουμε: Εκεί που αυτοί κλείνουν σχολειά και χτίζουν φυλακές, να χτίσουμε σχολειά μέσα στις φυλακές τους, μέχρι να τις γκρεμίσουμε…. *Η Ελ. Ανδριοπούλου είναι μέλος της Πρωτοβουλίας για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων

Τηλ. Πρωτοβουλίας Κέρκυρας: 6951 719793

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΚΡΑΤΙΚΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ

Αναφορά στον «τυχαίο» θάνατο της Λαμίς Αμπουνάχι και των δύο παιδιών της, του τριάχρονου Ουντάι και της εννιάμηνης Λαϊάλ, από πυρκαγιά στα βουνά της Σάμου.

Τα χαράματα της 21ης Ιουλίου, φουσκωτό με προέλευση την Τουρκία εγκαταλείπει σε βραχώδη ακτή της Σάμου τον Σύρο πρόσφυγα Ουασίμ Αμπουνάχι, τη σύζυγό του Λαμίς, τα δύο παιδιά τους, Ουντάι και Λαϊάλ, και τους φίλους τους Τζιχάντ Κελάνι και Μοχάμετ Μπασίς.

Οι πρόσφυγες ανεβαίνουν την κατακόρυφη πλαγιά και κρύβονται σε παρακείμενη δασώδη περιοχή μέχρι το βράδυ. Επειδή η Λαμίς είναι άρρωστη και εξαντλημένη, επικοινωνούν με το μοναδικό κινητό τους με το τηλέφωνο ανάγκης των τουρκικών αρχών (7777) και ζητούν βοήθεια - ο Κελάνι μιλάει πολύ καλά αγγλικά. Οι Τούρκοι, εντοπίζοντας το σήμα του κινητού, τους απαντούν σύντομα και τους ενημερώνουνγια το πού βρίσκονται, δίνοντάς τους το αντίστοιχο νούμερο των ελληνικών αρχών (112). Επειδή οι πρόσφυγες αδυνατούν να συνδεθούν με το συγκεκριμένο κινητό, ζητούν από τους Τούρκους να επικοινωνήσουν απευθείας με τις ελληνικές αρχές. Πράγματι, σε λίγο δέχονται τηλεφώνημα από ελληνικό κινητό, ο Κελάνι εξηγεί στη γυναίκα που βρίσκεται στην άλλη άκρη της γραμμής την τραγικότητα της κατάστασης και συνεννοούνται να ανάψουν μια μικρή φωτιά στην άκρη του βράχου για να τους εντοπίσει το σωστικό σκάφος.

Σε δύο ώρες φτάνει το σκάφος, οι πρόσφυγες ανάβουν τη προσυνεννοημένη μικρή φωτιά, το σκάφος ρίχνει πάνω τους τους προβολείς, ανταλλάσουν νεύματα, οι πρόσφυγες σβήνουν τη φωτιά και μετά από λίγο το σκάφος φεύγει για να επανέλθει έπειτα από είκοσι λεπτά, να ακολουθηθεί η ίδια διαδικασία, χωρίς να ανάψει φωτιά αυτή τη φορά, και στη συνέχεια να αποχωρήσει ανεπιστρεπτί. Μετά από ώρα δέχονται τηλεφώνημα από το ίδιο ελληνικό κινητό και η ίδια γυναίκα τους ενημερώνει ότι ακόμα δεν έχει σταλεί βοήθεια! Δυστυχώς, τελειώνει η μπαταρία του κινητού των προσφύγων και χάνεται κάθε δυνατότητα επικοινωνίας.

Μένουν εκεί την υπόλοιπη νύχτα και τα χαράματα της 22ας, ενώ το νερό έχει τελειώσει προ πολλού και η κατάσταση της Λαμίς επιδεινώνεται, ο Τζιχάντ μένει με τη μητέρα και τα παιδιά, ο Μοχάμετ αναζητά βοήθεια στη στεριά και ο πατέρας κατεβαίνει στη θάλασσα, κολυμπάει, φτάνει σε άλλη ακτή, ανεβαίνει στα βράχια, λιποθυμά και όταν συνέρχεται, βλέπει κοντά ένα ψαροκάικο, κάνει σινιάλα, μάλλον τον αγνοούν, περπατάει για δύο ώρες περίπου, κατορθώνει να φτάσει σε κάποιο σπίτι και ζητά βοήθεια. Ο ιδιοκτήτης ειδοποιεί την αστυνομία, η οποία φτάνει πολύ σύντομα, ο Ουασίμ απεγνωσμένα τους δείχνει την κατεύθυνση που έχει αφήσει τους δικούς του ("mybaby".), προχωρούν προς τα εκεί, αλλά σύντομα οι αστυνομικοί του λένε ότι στην περιοχή υπάρχει φωτιά και τον οδηγούν στο ΑΤ Σάμου.

Στο ίδιο χρονικό διάστημα, ο Μοχάμετ, έχοντας βρει λίγο νερό, επιστρέφει στο σημείο που είναι ο Τζιχάντ με την οικογένεια και όλοι μαζί προσπαθούν να προχωρήσουν στη στεριά. Έπειτα από λίγη ώρα η Λαμίς αδυνατεί να περπατήσει, οπότε οι δύο άντρες συνεχίζουν και μετά από 2,5 ώρες φτάνουν σε μια εκκλησία, βρίσκουν νερό και εξαντλημένοι κοιμούνται, όπου και τους βρίσκουν άντρες της Πυροσβεστικής. Τους ενημερώνουν για την οικογένεια, αλλά τους οδηγούν στο ΑΤ.

Ο Ουασίμ Αμπουνάχι, παρ' όλες τις απεγνωσμένες εκκλήσεις του, παρέμεινε κρατούμενος για 15 μέρες, τις περισσότερες από τις οποίες δεμένος σε μια καρέκλα, και στη συνέχεια οδηγήθηκε στο Κέντρο Κράτησης του νησιού, όπου έμεινε άλλο τόσο. Όταν έφτασε στην Αθήνα και το θέμα έγινε γνωστό (ήδη δικηγόροι είχαν κάνει δήλωση εξαφάνισης της γυναίκας και των παιδιών στις 13/8 και αναφορά στο Συνήγορο του Πολίτη την επομένη), μετά από πιέσεις, η Αστυνομία δήλωσε ότι έχει κάνει εξαντλητικές έρευνες, πράγμα βέβαια που διαψεύδεται τραγικά από το γεγονός ότι ο Ουασίμ Αμπουνάχι, μαζί με τον ανιψιό του και ένα φίλο του, το μεσημέρι της Παρασκευής 6 Σεπτεμβρίου βρήκαν τα καμένα υπολείμματα της γυναίκας του και των παιδιών του.

.Γιατί οι ελληνικές αρχές εγκατέλειψαν τη σωστική επιχείρηση ενώ είχαν εντοπίσει τους πρόσφυγες;

.Ποια υπάλληλος είχε βάρδια το βράδυ της 21ης Ιουλίου, σε ποιον ανήκει το κινητό με το οποίο επικοινωνούσαν οι πρόσφυγες (είναι καταγεγραμμένο στη μνήμη του τηλεφώνου του Τζιχάντ) και γιατί οι ελληνικές αρχές μετά τη δήλωση εξαφάνισης δεν τα έχουν ερευνήσει;

.Γιατί η αστυνομία αδιαφόρησε στις απεγνωσμένες εκκλήσεις του πατέρα αμέσως μετά τη σύλληψή του, όταν ήταν πολύ πιθανό η φωτιά να μην είχε φτάσει στο σημείο που βρίσκονταν η γυναίκα με τα παιδιά της;

.Πώς είναι δυνατό ειδικευμένα σώματα να μη βρίσκουν τους αγνοούμενους και να τους βρίσκει, ενάμιση μήνα μετά, ο ίδιος ο πατέρας;

.Με ποια λογική παραμένουν προφυλακισμένοι για εμπρησμό οι Τζιχάντ Κελάνι και Μοχάμετ Μπασίς ενώ είναι ηλίου φαεινότερο ότι δεν έχουν καμία σχέση με την πυρκαγιά στο δάσος;

.Πού τελειώνουν η αδιαφορία και η αναλγησία και πού αρχίζουν η συγκάλυψη και η συνενοχή, πόσους πρόσφυγες θα σκοτώσουν ακόμα η «θωράκιση των συνόρων» και η «αποτρεπτική πολιτική»;

 

«Έφερα την οικογένειά μου για να γλιτώσει από τη φωτιά στη Συρία και να καεί στην Ελλάδα;». Ουασίμ Αμπουνάχι

"Ανεξαρτήτως καταγωγής"...

  Ελένη Ανδριοπούλου

«Η προστασία της ανθρώπινης ζωής ανεξαρτήτως καταγωγής, αποτελεί προτεραιότητα για την αστυνομία...» δήλωνε πρόσφατα ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ. Ν. Παπαγιαννόπουλος... Να γελάσει όμως ή να κλάψει κανείς με τέτοιες δηλώσεις; Για ποιες ανθρώπινες ζωές μιλάει άραγε ο «ποιητής»;

• Περάσαμε από την εποχή της υποκρισίας στην εποχή της ψυχρής και στυγνής πραγματικότητας: Αφήνουμε ανθρώπους να πεθαίνουν επειδή δεν διαθέτουν βιβλιάριο καταθέσεων, γιατί αυτό είναι το μόνο χαρτί που μας ενδιαφέρει πραγματικά...

Οι πράξεις όμως, ευτυχώς ή δυστυχώς, υπερτερούν των λόγων μας... Και όσο κι αν προσπαθούμε να τις περιτυλίξουμε με όμορφα φύκια ως μεταξωτές κορδέλες, η ουσία και η στυγνή πραγματικότητα είναι πως στην Ελλάδα των Μνημονίων δεν περισσεύουν ούτε λεφτά, ούτε ανθρωπιά για απόκληρους όπως ο Αφγανός πρόσφυγας Μοχαμάντ Χασάν, που άφησε την τελευταία του ανάσα στο Σισμανόγλειο όπου μεταφέρθηκε λίγο πριν πεθάνει... Όπως δεν περισσεύουν για τον Σομαλό πρόσφυγα Χάμζα Αμντί, που μας τηλεφώνησε προ λίγων ημερών από τα κρατητήρια της Αστυνομικής Δ/νσης Λάρισας απεγνωσμένος, κρατούμενος σε καθεστώς υποτιθέμενης φιλοξενίας εδώ και 2,5 μήνες, απεργός πείνας μαζί με άλλους 13 συμπατριώτες και συμπατριώτισσές του. Ή ακόμα, γι' αυτούς που, απελπισμένοι, έδωσαν τέλος στη ζωή τους μέσα στα κρατητήρια Σερβίων Κοζάνης και Γρεβενών λίγο καιρό πριν. Χιλιάδες είναι στοιβαγμένοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στις φυλακές και στα κρατητήρια, σε συνθήκες άθλιες και εξευτελιστικές για την ανθρώπινη υπόσταση... Παιδιά χιλιοταλαιπωρημένα στα αζήτητα, ξεχασμένα από τις Συνθήκες του Κόσμου όλου... Για ποια «προστασία της ανθρώπινης ζωής» μιλάμε, όταν δεν υπάρχει γιατρός ούτε για ανέκδοτο, όταν δεν υπάρχει σαπούνι να πλυθείς, όταν τρως μισές μερίδες κι αυτές όταν υπάρχουν; Απορώ πως είναι δυνατόν να μιλάνε για «προστασία» όταν στην ερώτηση «τι θ' απογίνουμε;», η συνήθης απάντηση είναι «να πάτε στην πατρίδα σας βρομιάρηδες».

Είναι όμως το ζήτημα εδώ ρατσιστικής συμπεριφοράς; Η απάντηση είναι ότι όχι, δεν είναι. Κι αν είναι, είναι δευτερευόντως, γιατί πρωτίστως το ζήτημα είναι ταξικό... Δεν είναι θέμα το αν είσαι μαύρος, άσπρος, κόκκινος ή μπλε... Δεν είναι θέμα καν το σε ποιον Θεό πιστεύεις ή αν πιστεύεις σε Θεό γενικώς... Σημασία έχει σε ποια κοινωνική τάξη ανήκεις, αν έχεις φουσκωμένο πορτοφόλι or... what;

Η Αναστασία Μπενικτσή, η 37χρονη κρατούμενη για τον νόμο περί ναρκωτικών που άφησε τη δικιά της τελευταία ανάσα στην απομόνωση των Γυναικείων Φυλακών Κορυδαλλού επίσης πριν από λίγες μέρες, είναι ακόμα ένα παράδειγμα. Η Αναστασία έπασχε από την καρδιά της, ωστόσο ήταν στην απομόνωση σε θερμοκρασίες που πολλές στιγμές ξεπερνούσαν τους 40^ο C. Δεν είχε ούτε άλλο χρώμα, ούτε άλλη θρησκεία ή γλώσσα. Είχε απλώς μια άλλη ζωή, ζούσε σε ένα παράλληλο, αλλά περιθωριοποιημένο σύμπαν και ήταν μια λευκή Ελληνίδα. Μόνο που ήταν από εκείνες τις Ελληνίδες που θα αποτελούσαν ντροπή για την αρχαία Σπάρτη, αφού ήταν τοξικομανής. Βέβαια, και στην αρχαία Σπάρτη έχουμε πληροφορίες ότι μασούσαν κάτι παράξενα φυτά, αλλά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Και περί υποκρισίας επίσης, αρχαίας και τωρινής...

Είναι λοιπόν πρωτίστως ταξικό το ζήτημα. Διότι οι ευκατάστατοι τουρίστες, οι σκουρόχρωμοι με τις κελεμπίες εμίρηδες ή οι σχιστομάτηδες επενδυτές όχι μόνο δεν επιφέρουν κάποιο πρόβλημα στην ευνομούμενη χώρα μας, αλλά αντιθέτως φέρνουν χρήμα. Και, ως γνωστόν, το χρήμα ουδείς εμίσησε, ότι χαζά κι αν μας λέει... Ακόμα κι ένας τοξικομανής πλούσιος, εκτός του ότι τρομερά δύσκολα θα βρεθεί στη φυλακή αφού δεν έχει ανάγκη να κάνει οτιδήποτε παράνομο -απλά αγοράζει αυτό που θέλει χωρίς να ενοχλεί κανέναν-, ακόμα κι αυτός λοιπόν είναι ανεκτός από το περιβάλλον του και το κοινωνικό σύνολο γενικότερα. Κι ας λιώνει μέρα με τη μέρα. Το πρόβλημα είναι τα λούμπεν στοιχεία, όλοι αυτοί οι «φτωχοδιάβολοι» που τολμούν να αψηφούν τους νόμους και να μπαίνουν στη χώρα χωρίς χαρτιά ή να κάνουν χρήση ναρκωτικών εμπλεκόμενοι σε μια σειρά από αφορεσμένα πράγματα, δημιουργώντας μπελάδες στο -κατά τα άλλα- εύρυθμο κράτος μας. Ανεξαρτήτως καταγωγής λοιπόν, αυτούς τους αφήνουμε και πεθαίνουν χωρίς να δακρύσει το μάτι μας, έστω και υποκριτικά. Έστω για να δείξουμε ότι παραμείναμε κάπου μέσα μας άνθρωποι, όπως έλεγε και η Κ. Γώγου. Αλλά δεν νομίζω πως κάθισαν ποτέ ο κ. Παπαγιαννόπουλος η ο κ. Δένδιας, να διαβάσουν την Κατερίνα Γώγου. Μάλλον υπήρξε πολύ περιθωριακή για τα δικά τους γούστα...

Περάσαμε από την εποχή της υποκρισίας στην εποχή της ψυχρής και στυγνής πραγματικότητας: Αφήνουμε ανθρώπους να πεθαίνουν επειδή δεν διαθέτουν βιβλιάριο καταθέσεων, γιατί αυτό είναι το μόνο χαρτί που μας ενδιαφέρει πραγματικά... Κάναμε το χρήμα Θεό μας και το προσκυνάμε, ενώ τον Άνθρωπο τον πετάξαμε σε σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, που όσοι τόλμησαν να επισκεφθούν, διαπίστωσαν πως τίποτα δεν έχουν να ζηλέψουν από τα παλιά γνωστά. Τον αφήσαμε να σιγολιώνει και να χάνει την υπόστασή του μέσα σε λευκά κελιά... Και στο τέλος, τη ζωή του... Μόνο που αγνοούμε ότι ο Άνθρωπος είμαστε εμείς οι ίδιοι... Μιλάμε εμείς οι αριστεροί τόσο συχνά για τον «εκφασισμό της κοινωνίας μας», χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι ότι απλά οι συμμαχικές δυνάμεις του καπιταλισμού μετατοπίζονται ακροδεξιότερα, ακουμπώντας στον φασισμό, ο οποίος άλλωστε, ανέκαθεν σε καιρούς κρίσεων, αποτελούσε το δεκανίκι του συστήματος...

Η Χρυσή Αυγή γ@μάει και δέρνει, η Αριστερά πολυδιασπασμένη την κοιτάει προσπαθώντας ακόμα να συνειδητοποιήσει και να αναλύσει αυτό που βλέπει και οι αφγανοσομαλοπακιστανοί θυσιάζονται, ενίοτε και αυτοθυσιάζονται. Δεν θέλουν βραβεία όμως οι δύο Πακιστανοί που έδωσαν τη ζωή τους για να σώσουν το ηλικιωμένο ζευγάρι από το τρένο, ούτε και ο επιζήσας Μασούντ Αχμέτ. Αυτό που θέλουν είναι να ανοίξουμε επιτέλους τα μάτια και την ψυχή μας και με αλληλεγγύη, να τους προσφέρουμε τα απαραίτητα για να μπορέσουν να ζήσουν σαν άνθρωποι, ελεύθερα.

Θέλει πολλή δουλειά αυτή η κοινωνία για να αλλάξει και το να αλλάξει το πολιτικό σύστημα από μόνο του δεν λέει τίποτα. Χωρίς την ταυτόχρονη αλλαγή νοοτροπίας και σκέψης των μελών που απαρτίζουν την κοινωνία, ένα αριστερό, ριζοσπαστικό πολιτικό πρόγραμμα δεν θα αντέξει για πολύ... Και αυτό είναι ζήτημα παιδείας και θέλει χρόνο. Ως ένα ακόμα, το πιο σημαντικό ίσως, κομμάτι του παζλ που απαρτίζει το μεταβατικό στάδιο προς τον πραγματικό σοσιαλισμό. Γιατί το να σταματήσουμε να αποκαλούμε -ακόμα και εμείς, οι «ριζοσπάστες αριστεροί» κατά τα άλλα- τον ομοφυλόφιλο «πούστη», τον τοξικοεξαρτημένο «πρεζάκι», τον πρόσφυγα «σκατοβρομιάρη» αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσουμε να ονειρευτούμε και να χτίσουμε έναν κόσμο δίκαιο, ισότιμο και ελεύθερο για όλους...

* Η Ελένη Ανδριοπούλου είναι μέλος της Πρωτοβουλίας για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων Κέρκυρας (τηλ. Πρωτοβουλίας: 6951 719793)

17ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ 

 28, 29 και 30 Ιουνίου 2013 

Ποδηλατοδρόμιο ΟΑΚΑ 

(Στάση ΗΣΑΠ Ειρήνη)

Σημαία μας η ισότητα - 'Οπλο μας η αλληλεγγύη

Ζοφεροί καιροί για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Αλλά και για τους ντόπιους εργαζόμενους και εργαζόμενες, οι μέρες δεν είναι λιγότερο άγριες. Οι «από κάτω» στο σύνολό τους πιέζονται μέχρι συνθλίψεως απ’ τους «από πάνω» για να πληρώσουν μια βαθιά κρίση που δε δημιούργησαν οι ίδιο. Παράλληλα, βλέπουν το «κράτος έκτακτης ανάγκης» να περιστέλλει ταχύτατα δημοκρατικές κατακτήσεις και δικαιώματα σε όλο τους το φάσμα. Μαζί με τη λεηλασία της ζωής μας, γινόμαστε μάρτυρες μιας σειράς καθημερινών εικόνων που άλλοτε θυμίζουν Μεσαίωνα, άλλοτε ναζιστική Γερμανία κι άλλοτε αμερικανικό Νότο της εποχής των σκλάβων. Μετανάστες πυροβολούνται στο ψαχνό από τσιφλικάδες ενώ διεκδικούν τα δεδουλευμένα τους, πρόσφυγες κυριολεκτικά απάγονται και παραδίδονται στους κυνηγούς τους τη στιγμή που ζητούν άσυλο, άνθρωποι που πέρασαν απ’ τα σαράντα κύματα για να ζήσουν μια καλύτερη, πιο ασφαλή, ζωή βλέπουν τα μαγαζιά τους να καίγονται από ρατσιστικούς εμπρησμούς, άλλοι οδηγούνται στο νοσοκομείο τραυματισμένοι από φασίστες, ενώ στα παιδιά τους η πολιτεία αρνείται την Ιθαγένεια –και μαζί μια ισότιμη θέση στον αγώνα για ζωή… Ζούμε το αίσχος των στρατοπέδων συγκέντρωσης, αλλά και των αδιανόητων συνθηκών διαβίωσης στα κρατητήρια των αστυνομικών τμημάτων της χώρας, που έχουν μετατραπεί παράνομα σε φυλακές για εκατοντάδες μετανάστες και όχι μόνον. Βιώνουμε τη βαρβαρότητα της φασιστικής/ρατσιστικής βίας που εκτός απ’ τους «ξένους», απειλεί και τους ντόπιους που έχουν «ενοχλητική» ιδεολογία ή «ενοχλητικό» σεξουαλικό προσανατολισμό. Μπροστά μας εκτυλίσσεται η νομιμοποίηση της ναζιστικής Ακροδεξιάς, οι ρητορείες και τα εγκλήματα μισανθρωπισμού τείνουν να γίνουν ρουτίνα. Την ίδια στιγμή το ζήτημα ενός «αντιρατσιστικού νόμου» εξελίσσεται σε φιάσκο. 

Το 17ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, η μεγαλύτερη αντιρατσιστική γιορτή της πόλης, υψώνει τη σημαία της ισότητας, σηκώνει το όπλο της αλληλεγγύης και καλεί για μαζικά, ηχηρά, δυνατά «όχι» στη ρατσιστική βία, «όχι» στην περιστολή των δικαιωμάτων Ελλήνων και Μεταναστών, «όχι» στην απαξίωση της κοινωνίας. Αντλεί τη δύναμη και την ελπίδα του από τους όλο και περισσότερους χώρους και ανθρώπους που αυτοργανώνονται και αντιστέκονται –πολλές φορές με τρόπους ιδιαίτερα αποτελεσματικούς και απολύτως φρέσκους. Απ’ τις εκατοντάδες δομές Αλληλεγγύης που ανθίζουν στις γειτονιές προσφέροντας τροφή, φάρμακα και ενισχυτική διδασκαλία σε όσους έχουν ανάγκη μέχρι τα αυτοδιαχειριστικά εργατικά/εργασιακά εγχειρήματα των τελευταίων χρόνων και από την πανσπερμία των αυτοργανωμένων Στεκιών των Συνοικιών μέχρι τις Λαϊκές Συνελεύσεις και τις Αντιφασιστικές Πρωτοβουλίες που στήνονται καθημερινά κατά τόπους απ’ άκρη σ’ άκρη στη χώρα, είναι αμέτρητοι οι άνθρωποι εκείνοι που δείχνουν αποφασισμένοι να μη συναινέσουν παθητικά στην εδραίωση του τοπίου της μνημονιακής καταστροφής. 

Με μια τριήμερη γιορτή στην καρδιά της Αθήνας γεμάτη μουσικές, ιστορίες και γεύσεις από όλες τις γωνιές της γης, θα έχουμε και φέτος την ευκαιρία για παράλληλη κουβέντα, ανταλλαγή απόψεων και ιδεών. Θα συζητήσουμε για το τι σημαίνει να είσαι μετανάστης στην Ελλάδα των μνημονίων, της φασιστικής βίας και της καταστολής, θα διεκδικήσουμε Ιθαγένεια για όλα τα παιδιά, νομιμοποίηση για τους μετανάστες και άσυλο για τους πρόσφυγες, θα προβληματιστούμε για την εργασιακή επισφάλεια, την κατάργηση των συμβάσεων, τις πολιτικές επιστρατεύσεις, θα προβάλουμε την ανάγκη συντονισμού των εργατικών και κοινωνικών αγώνων, θα κουβεντιάσουμε το παράδειγμα της Χαλκιδικής με τον ηρωικό αγώνα της ενάντια στις εξορύξεις χρυσού και το ξεπούλημα των κοινών δημόσιων αγαθών και θα αναζητήσουμε τρόπους αντιμετώπισης του σεξισμού και της αυξανόμενης ομοφοβίας. Τέλος, στο τριήμερο αυτό, θα λειτουργήσουν και αρκετοί αυτοργανωμένοι χώροι.

http://www.antiracistfestival.gr/

Βραχιόλι με άρωμα ελευθερίας...

της Ελένης Ανδριοπούλου

Πολύς ο ντόρος για το νομοσχέδιο που περιλαμβάνει την ηλεκτρονική επιτήρηση και που αναμένεται να κατατεθεί προς ψήφιση μετά το Πάσχα. Οι απόψεις, ακόμα και μέσα σε χώρους όπως ο ΣΥΡΙΖΑ ή η Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων, διίστανται… Γιατί από ιδεολογικής άποψης το περίφημο βραχιόλι η μέσο ηλεκτρονικής επιτήρησης δεν είναι παρά ένα ακόμη απεχθές μέτρο το οποίο μόνο αποστροφή μπορεί να προκαλέσει αρχικά, ιδιαίτερα όταν έχεις στο DNA σου την αριστερή προσέγγιση και το όραμα ενός κόσμου χωρίς φυλακές, χωρίς καταστολή, χωρίς επιτήρηση. Έναν κόσμο φτιαγμένο από Ελευθερία. Μόνο που ο κόσμος αυτός, προς το παρόν, δεν υπάρχει πουθενά παρά μονάχα στα όνειρά μας. Και μέχρι να τον φτιάξουμε, θα πρέπει να δούμε πως θα υπάρξουν λύσεις για την εξαιρετικά έκρυθμη και ασφυκτική κατάσταση στις φυλακές της χώρας.

• Εάν ήμασταν εμείς αναγκασμένοι να ζούμε μέσα σε ένα υγρό κελί, συνωστισμένοι ο ένας πάνω στον άλλον χωρίς δικαιώματα, χωρίς καμία επαφή με τον έξω κόσμο, χωρίς ζεστό νερό και με φαγητό που δεν το τρώνε ούτε τα σκυλιά στο δρόμο, δεν θα προτιμούσαμε άραγε το βραχιόλι;

Να δούμε όμως τι λέει το περίφημο νομοσχέδιο, το οποίο παρεμπιπτόντως κατατέθηκε σε διαβούλευση πριν ψηφιστεί ο νέος Σωφρονιστικός Κώδικας (ο οποίος επίσης είναι σε διαβούλευση), άρα θα πρέπει και να αναθεωρηθεί - προσαρμοστεί σε αυτόν.

Κατ' αρχήν το σχέδιο νόμου μας λέει πως πρόκειται για κατ' οίκον περιορισμό με ηλεκτρονική επιτήρηση και όχι συσκευή γεωεντοπισμού (ελεύθερη δηλαδή μετακίνηση, κατά την οποία βρίσκεσαι σε παρακολούθηση). Αυτό είναι αρνητικό από τη μια γιατί περιορίζει τον κρατούμενο σπίτι του (το οποίο όμως σε σύγκριση με τη φυλακή είναι απείρως προτιμότερο), επί της ουσίας όμως είναι θετικό γιατί δεν εισάγεται ως αυτοτελής ποινή, γεγονός που θα επέτρεπε την επέκταση της ποινικοποίησης και της επιτήρησης. Αν όντως υπήρχε ως αυτοτελής ποινή, ο κίνδυνος να βρεθούμε σε σύντομο χρονικό διάστημα να είμαστε μια κοινωνία υπό επιτήρηση θα ήταν παραπάνω από υπαρκτός (όχι πως δεν είμαστε ήδη βέβαια, με χίλιους δυο άλλους τρόπους και δίχως βραχιόλια)...

Το μέτρο ωστόσο θα επιβάλλεται μόνο ως εναλλακτικό μέσο που θα εξασφαλίζει την παρουσία του κατηγορουμένου στη δίκη ή θα εξασφαλίζει ότι ο κρατούμενος θα εκτίσει το υπόλοιπο της ποινής του στο σπίτι του, χωρίς να έχει τη δυνατότητα να υποπέσει σε νέα αδικήματα. Ένα ενδιάμεσο δηλαδή στάδιο, που θα ακολουθεί τον εγκλεισμό και θα προηγείται της απόλυσης. Το γεγονός δε ότι η συναίνεση του άμεσα ενδιαφερόμενου είναι υποχρεωτική, -δεν μπορεί δηλαδή να επιβληθεί ως μέτρο, παρά μόνο να προταθεί ως εναλλακτική ποινή και εάν ο κρατούμενος (η εν δυνάμει κρατούμενος) συμφωνήσει, τότε και θα εφαρμόζεται- δεν μπορούμε επίσης παρά μόνο ως θετικό να το εκλάβουμε. Το ότι το κόστος του θα το επωμίζονται οι ίδιοι οι κρατούμενοι είναι προβληματικό, έρχεται όμως να προστεθεί το ότιστην περίπτωση που ο κρατούμενος δεν έχει τα χρήματα τότε αυτό θα παραχωρείται από την πολιτεία, για να ισορροπήσει την κατάσταση. Εάν δηλαδή αυτό αφορούσε αποκλειστικά όσους διαθέτουν τα χρήματα, τότε δεν θα ήταν παρά ένα καθαρά ταξικό μέτρο, που στόχο του θα είχε εμφανώς να εξυπηρετήσει τους έχοντες. Δείχνει όμως να μην είναι έτσι, αφού δεν είναι και τόσο δύσκολο για κάποιον που δεν έχει χρήματα, να το αποδείξει κιόλας... Έξαλλου δεν έχει γίνει γνωστό ακόμη εάν αυτό θα μπορεί να επαναχρησιμοποιηθεί, εάν δηλαδή πρόκειται για βραχιόλι που θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί από πολλούς κρατούμενους - κρατούμενες, αφού μετά τη χρήση του θα επιστρέφεται στη φυλακή. Κι επειδή το λογικό είναι να μπορεί να επαναχρησιμοποιείται, το πρόβλημα του κόστους του από την πολιτεία δεν θα είναι τελικά και τόσο μεγάλο...

Ποιες περιπτώσεις θα αφορά: Το βραχιόλι θα αφορά τρεις θεσμούς του ισχύοντος δικαίου. Τον θεσμό της υφ' όρων απόλυσης, της προσωρινής κράτησης και της τακτικής άδειας των κρατουμένων. Σε ότι αφορά την υφ' όρων απόλυση, η νομοπαρασκευαστική επιτροπή δημιούργησε ουσιαστικά ένα προστάδιο υφ' όρων απόλυσης, ένα στάδιο δηλαδή που θα μπορεί κάποιος συμπληρώνοντας ένα χρόνο έκτισης ποινής να μπει στην υφ' όρων απόλυση με ηλεκτρονική επιτήρηση για κάποιο διάστημα μέχρι να φτάσει στην κανονική υφ' όρων απόλυση. Έτσι εξασφαλίζεται ότι το μέτρο δεν θα επιβάλλεται στους ήδη απολυόμενους, αλλά θα εφαρμόζεται αποκλειστικά σε αυτούς που αλλιώς θα βρίσκονταν στη φυλακή.

Ο υπό επιτήρηση κρατούμενος θα έχει ένα δομημένο πρόγραμμα δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, πράγμα που σημαίνει ότι τα δικαστικά όργανα, όταν θα έρθει ο χρόνος να κρίνουν για την πλήρη υφ' όρων απόλυση του, δεν θα έχουν ως εικόνα μόνο την έκθεση του διευθυντή της φυλακής ή του κοινωνικού λειτουργού κατά τη διάρκεια της ζωής του μέσα στη φυλακή (οι οποίες εκθέσεις συνήθως είναι αρνητικές η εξαιρετικά επιφυλακτικές), αλλά θα γνωρίζουν και πώς συμπεριφέρθηκε και έξω από αυτήν, ώστε να μπορούν και να κρίνουν καλύτερα κατά πόσο ο κρατούμενος μπορεί να ζήσει χωρίς να αποτελεί κίνδυνο για την κοινωνία.

Σε ότι αφορά την προσωρινή κράτηση, το βραχιόλι θα μπορεί να εφαρμόζεται σε ανθρώπους οι οποίοι ειδάλλως θα βρίσκονταν υπόδικοι στη φυλακή περιμένοντας την εκδίκαση της υπόθεσής τους (από 1 μήνα μέχρι και 18 σε περιπτώσεις κακουργημάτων). Και εδώ προσωπικά δεν μπορώ παρά να δω τη θετική του πλευρά αφού θα καθιστά την προσωρινή κράτηση έσχατο μέσο δικονομικού καταναγκασμού, με ορατό όμως τον φόβο να εφαρμοστεί άδικα και υπερβολικά, ακόμα και για πταίσματα η για παραβάσεις του ΚΟΚ...

Στην τρίτη περίπτωση, το μέτρο αφορά τις τακτικές άδειες των κρατουμένων. Κοινός τόπος για όλους μας είναι ότι οι άδειες αυτές δίνονται φειδωλά, ότι απορρίπτονται στην πλειοψηφία τους με μοναδική αιτιολογία το "ύποπτος φυγής" χωρίς αυτό να επιβεβαιώνεται από πουθενά. Απλά έτσι υπάρχει μέσα στο μυαλό των δικαστικών οργάνων και δεν βγαίνει ούτε με τα συντριπτικά στοιχεία του ίδιου του υπουργείου Δικαιοσύνης που δείχνουν ότι το ποσοστό παραβίασης αδειών είναι μόλις στο 2,5%, συμπεριλαμβανομένων και των καθυστερημένων για "παρών", των αρνούμενων να δεχτούν τον εξευτελιστικό ενδοσωματικό έλεγχο κατά την επιστροφή τους κ.λπ.

Πάρα πολλοί άνθρωποι οι οποίοι δεν είχαν να δηλώσουν μόνιμη κατοικία (αλλοδαποί, άστεγοι, χωρίς οικογένεια κ.λπ.) στερούνταν μέχρι τώρα το δικαίωμα της άδειας ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο. Με το νέο μέτρο, πριν απορριφθεί η αίτηση του κρατούμενου για άδεια επειδή δεν έχει οικογένεια η δεσμούς με τη χώρα, θα δίνεται η δυνατότητα παρουσίας του σε συγκεκριμένο μέρος με ηλεκτρονική επιτήρηση. Πλέον δηλαδή θα μπορούν να παίρνουν άδεια και εκείνοι που πριν δεν υπήρχε καμία απολύτως περίπτωση να την πάρουν, παρά μόνο ίσως (σε ελάχιστες εξαιρέσεις) εκείνοι που θα έβρισκαν κάποιον να αναλάβει την ευθύνη και να πει ότι θα τους φιλοξενεί.

Το μέτρο αφορά και τους ανήλικους κρατούμενους και λόγω της ανηλικότητας ακριβώς είναι και επιεικέστερο. Ο ανήλικος έχει το δικαίωμα να απολυθεί υπό τον όρο του κατ' οίκον περιορισμού με ηλεκτρονική επιτήρηση νωρίτερα σε σχέση με τους ενηλίκους, ενώ τυχόν παραβατική του συμπεριφορά κατά τον χρόνο της απόλυσής του δεν μπορεί να του στερήσει πλήρως το δικαίωμα για απόλυση υπό όρο. Λόγω μη πνευματικής και ψυχικής ωριμότητας, προβλέπεται από το νόμο η επιεικής αντιμετώπιση της νέας παράβασης που τυχόν τελεστεί, κατά τη διάρκεια της ηλεκτρονικής παρακολούθησης. Εμείς φυσικά διεκδικούμε έναν κόσμο χωρίς φυλακές ανηλίκων. Μέχρι όμως αυτό να γίνει εφικτό, δεν μπορούμε παρά να δούμε ότι ο νόμος είναι έστω σε μια θετική κατεύθυνση...

Δεν τίθεται θέμα πραγματικής ελευθερίας. Αυτό εξάλλου είναι μια μεγάλη συζήτηση που δεν αφορά μονάχα τους εντός των φυλακών. Για μια φυλακή στο σπίτι σου με καλύτερες συνθήκες διαβίωσης μιλάμε και το ξέρουμε. Και ο κίνδυνος να γίνει κατάχρηση του μέτρου εφαρμόζοντάς το και σε περιπτώσεις που θα μπορούσαν να είναι υπό όρους ελεύθεροι, είναι παραπάνω από υπαρκτός αφού ξέρουμε με ποιους έχουμε να κάνουμε. Επί της ουσίας δε, αν δεν εφαρμοστεί μαζί με επιδοτούμενα προγράμματα εργασίας και εκπαίδευσης, αν δεν προνοήσει για τις ανάγκες του κρατούμενου μέχρι αυτός να βρει εργασία (και σε αυτή την κατεύθυνση το υπουργείο δείχνει να κατεδαφίζει και τις ελάχιστες και υπολειτουργούσες δομές που υπάρχουν, αφού η Επάνοδος είναι υπό κατάργηση...), αν δεν εφαρμοστεί ταυτόχρονα με άλλους, εναλλακτικούς τρόπους κράτησης (οι οποίοι υπήρχαν και πριν αλλά δεν εφαρμόζονταν) που θα αποσυμφορήσουν τις φυλακές και θα επιτρέψουν στους κρατούμενους να ανασάνουν, και κυρίως αν δεν συνοδευτεί με μια επιεικέστερη, ισότιμη και ανθρώπινη απονομή δικαιοσύνης, δεν θα είναι παρά ένα ακόμα πυροτέχνημα. Και πάνω σε αυτά τα σημεία ως ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ θα πρέπει να εστιάσουμε κατά τη συζήτηση του στη Βουλή κατά την άποψη μου: Τη διαφύλαξη δηλαδή της μη κατάχρησης του και την αναγκαιότητα συνοδείας του με όλα τα προαναφερόμενα και ακόμα περισσότερα ίσως.

Πρώτα από όλα, πάντως, οφείλουμε να έρθουμε στη θέση του κρατούμενου και να αναρωτηθούμε: Εάν ήμασταν εμείς αναγκασμένοι να ζούμε μέσα σε ένα υγρό κελί, συνωστισμένοι ο ένας πάνω στον άλλον χωρίς δικαιώματα, χωρίς καμία επαφή με τον έξω κόσμο, χωρίς ζεστό νερό και με φαγητό που δεν το τρώνε ούτε τα σκυλιά στο δρόμο, δεν θα προτιμούσαμε άραγε το βραχιόλι; Έστω και ένας, που διαφορετικά θα ήταν φυλακή, αν μπορεί να είναι στο σπίτι του, για μένα είναι ένα κέρδος. Μικρό, με πολλές επιφυλάξεις κατά νου και σε καμία περίπτωση αυτό που θα ήθελα, αλλά έστω, είναι ένα βήμα προς την απάλυνση του πόνου που διαδραματίζεται στα κολαστήρια που λέγονται ελληνικές φυλακές. Όπως ακριβώς ήταν και το νομοσχέδιο για τα ναρκωτικά άλλωστε...

* Η Ελ. Ανδριοπούλου είναι μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ και μέλος της Πρωτοβουλίας για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων Κέρκυρας

Δελτίο τύπου

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

Εδώ και πολύ καιρο οι φυλακες σε ολη την Ελλαδα κυριολεκτικα <βραζουν>. Οι απανθρωπες και εξευτελιστικες συνθηκες κρατησης, ο υπερσυνωστισμος, η στερηση κάθε ανθρωπινου και δημοκρατικου δικαιωματος σε συνδιασμο με τις πολιτικες βιαιης καταστολης, εχουν φερει τους κρατουμενους στα ορια των αντοχων τους.

Οι πληροφοριες ερχονται σωρηδον, σχεδον δεν τις προλαβαινουμε… Πρωτοφανους αγριοτητας επιχειρησεις των ΕΚΑΜ  σε Τρίκαλα, Μαλανδρίνο, Γιάννενα, Δομοκό, Κορυδαλλό και Γρεβενά, με αποκορυφωμα την τελευταια φυλακη των Γρεβενων το προηγουμενο Σάββατο. Τα ΕΚΑΜ μπαινουν με κουκουλες, γδυνουν και δενουν κρατουμενους, χτυπουν με ηλεκτροφορα εκκενωση (taser) οποιον τολμα να ρωτησει τι συμβαινει, χλευαζουν με αυταρχισμο και ειρωνια γεροντες κρατουμενους που τρομοκρατουνται από την παρουσια και τις μεθοδους τους, αποδεικνυοντας περιτρανα για ακομη μια φορα την φασιστικη νοοτροπια των ομαδων καταστολης του Ν. Δενδια και του συναυτουργου του υπ. Δικαιοσυνης Α. Ρουπακιωτη. Γιατι για εμας, αυτοι που φορουν τη μασκα του ταχα μου <Αριστερου ανθρωπου> και συμπραττουν σε πρακτικες φασιστων, είναι τελικα χειροτεροι κι από τους ιδιους τους φασιστες.

Ακομα ένα γεγονος όμως ηρθε τις τελευταιες μερες να μας συνταραξει. Η οροθετικη και με ψυχικες διαταραχες κρατουμενη Μαρια Θεοδωρακη, καταφερε τελικα αυτό που προσπαθουσε από καιρο: Να αυτοκτονησει. Η Μαρια, μολις 30 χρονων, ανεξαρτητα από το κατηγορητηριο το οποιο την ειχε οδηγησει μεσα στη φυλακη, ηταν μια αρρωστη γυναικα, μια σοβαρα διαταραγμενη προσωπικοτητα η οποια ζητουσε ματαια να εισακουστει από ους <αρμοδιους>. Μόλις δύο εβδομάδες πριν τον τραγικό θάνατό της, είχε αποπειραθεί και πάλι να αυτοκτονήσει χαρακώνοντας το λαιμό της μπροστά στη μητέρα της που την είχε επισκεφθεί στη φυλακη. Μετά το αιματηρό περιστατικό μεταφέρθηκε στο Δαφνί, για να επιστρέψει ωστόσο λίγες μέρες αργότερα πίσω στη φυλακή, όπου τελικά «κατάφερε» να δώσει τέρμα στη ζωή της. 

Οι ευθυνες της κυβερνησης  και προσωπικα του υπουργου υποτιθεμενης Δικαοσυνης είναι τεραστιες για όλα οσα συμβαινουν μεσα στις φυλακες. Οποιος όμως σπερνει ανεμους θεριζει θυελλες… Η απεργια πεινας στα κεντρα κρατησης μεταναστων που εχει ξεκινησει εδώ και μερες και που καποιοι θελουν να την υποβιβασουν, οι κινητοποιησεις που ξεκινησαν στη φυλακη Λαρισας, ο αναβρασμος σε ολες ανεξαιρετως τις φυλακες της Ελλαδας και τα δεκαδες τηλεφωνηματα που δεχεται η Πρωτοβουλια καθημερινα με καταγγελιες, είναι σημαδι των καιρων που διανυουμε. Η υπομονη των εντος και εκτος φυλακων εξαντληθηκε από καιρο. Αν δεν δωσουν ουσιαστικες, ανθρωπινες και αληθινα δικαιες λυσεις ΤΩΡΑ, ας είναι και ετοιμοι να αντιμετωπισουν τις θυελλες που ερχονται…

Δελτίο Τύπου

Ένας ακόμη κρατούμενος βρέθηκε απαγχονισμένος στα κρατητήρια Κέρκυρας, προστιθέμενος σε έναν μακρύ και μακάβριο κατάλογο νεκρών κρατουμένων σε όλη την Ελλάδα. Ο 38χρονος αλλοδαπός ήταν κρατούμενος ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη η διαδικασία απέλασης βάσει διεθνών ενταλμάτων σύλληψης που εκκρεμούσαν εις βάρος του.
Εμείς δεν θα μιλήσουμε για τις ευθύνες που πρέπει ούτως ή άλλως να αποδοθούν και που θεωρούμε γεγονός αυτονόητο. Θα μιλήσουμε όμως για τον εξευτελισμό της αξίας της ανθρώπινης ύπαρξης όταν πρόκειται για πολίτες ενός κατώτερου Θεού, αλλοδαπούς και ταυτόχρονα κρατούμενους. Θα μιλήσουμε για την ελλειπή εκπαίδευση των αστυνομικών οργάνων, για τη μη διασφάλιση της ανθρώπινης ζωής αλλά και για την έλλειψη υποδομών του κράτους, αφού ο μοναδικός Ιατροδικαστής στο νησί λείπει σε άδεια και θα επιστρέψει στις 27 Δεκεμβρίου στην υπηρεσία του. Ο νεκρός κρατούμενος θα πρέπει λοιπόν να περιμένει, μαζί με όσους ενδιαφέρονται για τις συνθήκες υπό τις οποίες διεπράχθη η αυτοχειρία και τα «γιατί» που σκιάζουν αυτή την θλιβερή υπόθεση.
Ως Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων Κέρκυρας, δηλώνουμε ότι θα παρακολουθήσουμε την έκβαση αυτής της υπόθεσης και θα περιμένουμε να αποδοθούν ευθύνες όπου αυτές προκύψουν. Θα είμαστε δίπλα στους κρατούμενους στα κρατητήρια και τις φυλακές για να καταγράφουμε τα προβλήματα, τις συνθήκες κράτησης και κυρίως, για να υπερασπιζόμαστε την αξία της ανθρώπινης ζωής, που σε καιρούς κρίσης θεωρείται όλο και περισσότερο από το υπάρχων κοινωνικοπολιτικό σύστημα ως αναλώσιμο υλικό.